H MΕΤΡΙΟΠΑΘΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗ

Η ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗ (Ι)

Yπάρχει πάντα η απλούστερη λύση

Είναι μια υπόθεση μελαγχολίας για εκείνους που περπατούν ανάμεσα σε αυτή τη σπουδαία πόλη ή ταξιδεύουν στη χώρα:

ανίδεες εμμονές,

γυναίκες της σωτηρίας ζητιάνες

δρόμοι να στριμώχνονται

παιδιά

κουρέλια .

Λίγοι μιλούν για το γιατρικό
ελάχιστοι παρασκευάζουν την αναλογία στα δηλητήρια.



Πού είναι ο τόπος των αποφάσεων
και πώς τα βλέμματα των αποφασισμένων

υπολογισμένη η αιτία και έλλογος ο έλεγχος
το δίλημμα του φυλακισμένου
παράδοξο του ψηφοφόρου
αφού κοινό το εμπόδιο των παθών
και άλλο το κριτήριο του δράστη και του παρατηρητή.

Χτες ήταν καλοκαίρι

εμείς μιλούσαμε για πεποιθήσεις

για ό,τι αγνοούν

και για ό,τι αγνοούμε

θόλωνε το κορμί στους ιδρώτες

είχε λίγο χώρο η ζωή

(μια πίστωση - ακόμη ανοικτή)

ζωή

μας έδινε.

Χτες (δεν περιμέναμε)

βρίσκαμε

εδώ

ένα περιβόλι -

τη γεύση να σε γεύομαι -

στη στροφή

ατενίζαμε

δική μας

τη θέα.

Η

αγάπη

μας

ήταν

εύκολη.

 

Η τρέλα– χτες – ούρλιαζε από στέρηση αναμονής

δε σε κατείχα και εσύ συνδεόσουν μαζί μου

με έβρισκες

και δε σε περίμενα.

 

Χτες

ήταν

καλοκαίρι.

Τώρα

νίπτοντας νοήματα οι ρητορικές

τ` αθώο το χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά

τα αμφιλεγόμενα θορυβούν

στατιστικές χρεωκοπίας η ψυχή.

Τώρα

όπου ζήσαμε δεν είναι
μνημείο
δεν είναι

πάρεξ μια σήμανση λήθης

μήπως και μας θυμηθούν

άντρας και γυναίκα

με τις περικοπές επιδοτούμενων ιδιοτήτων του πολίτη.

Τώρα

είμαστε θύματα και αφέντες του αφέντη μας.

Δεν χρειάζεται κανείς τις αποφάσεις μας

κλειστοί στις αναμνήσεις σκληρού δίσκου

για όσους πρόλαβαν να πληκτρολογήσουν λίγες αράδες γνώμης

προς άγνωστο παραλήπτη.

Περιμένουμε να ακούσουμε πάλι

αντί να μιλήσουμε.

Μας μισούν ως ανίκανους και μας αγαπούν όπως οι ικανοί μας μέντορες

και αγαπάμε ως άνισοι μισώντας την ισότητα της απόστασης

(εμείς από αυτούς κι αυτοί από εμάς).

Συμμετέχουμε

αναζητώντας  σε τι

και περιμένουμε

όπως η τρέλα

επαναλαμβάνοντας μια κίνηση στο σώμα

λησμονά το σώμα της

φορές πάλι στριφογυρίζοντας γύρω από τα δάχτυλά της

δεν βρίσκει αφή.

Όπως η τρέλα

στὴν ἀρχὴ ἐπροσμέναμε τὸ σκοτάδι γιὰ ν᾿ ἁπλώσουμε τὸ χέρι, ἐπειδὴ δὲν ἤμασταν μαθημένοι. […]καὶ ἐσυχνοτηράζαμε ἀπὸ τὸ παρεθύρι τὸν ἥλιο πότε νὰ βασιλέψη γιὰ νἄβγουμε.

Αν αρνηθούμε το φόβο

οι δρόμοι

συμφορά, καὶ οἰμωγὴ

ἐκ τοῦ Πειραιῶς διὰ τῶν μακρῶν τειχῶν εἰς ἄστυ

Και ὁ ἕτερος τῷ ἑτέρῳ παραγγέλλων

Κάθε νύχτα κανείς δεν κοιμάται

Όχι μόνον πενθούντες τοὺς ἀπολωλότας

ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον ἔτι

τους εαυτούς μας.

Χτες ήταν καλοκαίρι

με τα χαραγμένα ονόματα στα δέντρα των εκδρομών

μασήσαμε την κιμωλία

και δαγκώσαμε το μολύβι.

Χτες ήταν καλοκαίρι

Θα μας βρουν άραγε

κάτω από ερείπια αποζημιώσεων

μιας απολυμένης αβύσσου;

Θα μας ακούσουν – πες μου

κάτω από την υπερβολή που μας ρήμαξε τα χείλη;

Θα μας ακούσουν – πες μου – ξανά τα φιλιά μας;

Θα είναι εδώ πάλι άνθρωποι;

Θα αναρωτηθούν πάλι πώς

είναι να πιστεύεις;

Για την ώρα η λύση

απλούστερη

Να γευτούν τις σάρκες

Και να ρευτούν το μεδούλι των κοκάλων μας

 

Μια πρόταση μετριοπαθής

οι σωτήρες

απεγνωσμένοι δίχως σωσμένους

Χτες ήταν καλοκαίρι.

ΔΙΑΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΚΡΥΠΤΟΜΝΗΣΙΕΣ

Εlster John, Reason and Rationality (2009).
Kavanagh Patrick, Τhe Great Hunger [Η Μεγάλη Πείνα] (1930).

Ξενοφώντος, Ελληνικά, Β΄, 2, 3 (Η αντίδραση των Αθηναίων για την ήττα στους Αιγός Ποταμούς και , 404 π.Χ.).

Σολωμός Διονύσιος, ΄Υμνος εις την Ελευθερίαν (1823).

Σολωμός Διονύσιος , Η Γυναίκα της Ζάκυθος (1826 – 1829).
Swift Jonathan, A  Modest Proposal [Mια Μετριοπαθής Πρόταση] (1729).

-----------
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Melody Gardot, OUR LOVE IS EASY

----------
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Βαγγέλης Μαγουλάς (Β.Μ.) – Νοτιοδυτική Πελοπόννησος
Alex Bath [http://www.flickr.com/photos/a-barth/2411806398]
Patrick Kavanagh, [www. mrsokana.wordpress.com]

Ο πόθος της μνήμης: η ρέμβη του Βάλτερ Mπένγιαμιν στις εμπορικές στοές [1]

ΞΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ
(καθισμένος σε ένα μαρμάρινο τραπέζι ομολογώ)

All around οι τέσσερις ύστερα
Οι τρεις οι δύο κι ο ένας l' unique le solitaire
Le marié à vie a sa cigarette μπροστά σ' έναν εξώστη επάνω στη
Μεσόγειο
Και με μια κούπα έννοιες δύσκολες κι εύγεστες come i fichi la mattina
Μετρά κείνο που μένει. Το ίδιο που δεν βρίσκεται ποτέ μέσα στο
άθροισμα
Μπορεί μ΄ευθείες να χαράζεται ο Μεσημβρινός αλλ΄
Η αλήθεια πάντοτε με τεθλασμένες.

(Οδυσσέας Ελύτης, Το Μαρμάρινο Τραπέζι, Δυτικά της Λύπης, 1995)

Ξημέρωνε μια καλοκαιρινή μέρα του 1924, στο Κάπρι. Τη νύχτα ο Βάλτερ είχε σημειώσει: «Η πρωτο-πηγή [Ursprung], αν και αποτελεί μια εξ ολοκλήρου ιστορική κατηγορία, δεν έχει εν τούτοις καμία σχέση με τη γένεση […]. Ο όρος πρωτο-πηγή δεν σημαίνει τη διαδικασία με την οποία ήλθε στο φως αυτό που αναδύθηκε, αλλά πολύ περισσότερο, εκείνο που προκύπτει από τη διαδικασία του γίγνεσθαι σαν ένας στρόβιλος […] ο ρυθμός του είναι φανερός μόνον μέσω ενός βλέμματος διπλής εστίασης» [2]. Ξημέρωνε η καλοκαιρινή μέρα της συνάντησής του με την ΄Ασια Λάσιτς [Asja Lacis] από τη Ρίγα της Λετονίας. Την ίδια μέρα διασχίζοντας μαζί της μια στοά από μικρομάγαζα νιώθει την αλήθεια του ανίκανη να δείξει το είδωλό τους. Και με τα αδέξια χέρια του της κρατά τα ψώνια.[3] Στα γυαλιά του που φώτιζαν σαν μικροί προβολείς διαθλάται η μεταφυσική της ύλης. Το συγκεκριμένο της έκφρασης όταν όλα ποθούν να μιλήσουν. Περπατούσε επιθυμώντας να ακούσει τα συντάγματα ήχων από ένα ξεχασμένο αλφάβητο, «ως εάν ο κόσμος ήταν γλώσσα» [4].

Περπατάς και τινάζεις με τα χέρια σου λέξεις -
τελετουργία σε ευ ελάχιστο -

η άεργος της αισθητικής
σε υφάσματα στοές -

λινό αναβολής ­­-

και είναι το γέλιο σου
του περιττού οβολός για τη μεταστροφή μας
εωσότου
γυναίκα εσύ
στα μικρομάγαζα της Μεσογείου
απορροφάς τη θηλυκότητα [5]

χτένια, κορδέλες , την αφή

στις κινήσεις σου

ο ένας

aποσπάται
μα κι ο άλλος μου

εσένα αποστηθίζει

εαυτός -

εδώ
σταθήκαμε
εκεί
ήλπισα το φιλί σου -

Διάβασέ με
από το δικό μου αλφάβητο
λύτρωσέ με
(βουβή η αθανασία.)

Κι αν ίδια είσαι εσύ
μες στο καινούργιο

δεν μένει άλλο
το εδώ ξένο

με αγνοεί

στο βλέμμα σου -

κι αν με κοιτάξει χάνομαι -

Ω… πόλεις

Ω… εμένα

Ω… εσύ

μαγεμένη από αγωνία
της δικής μου επάρκειας

Ω…οικογένειες

των κυριακάτικων μεσημεριών

Μίλαγες τη λάσπη και τη φωτιά

σχεδιάζοντας για παιδιά ολημερίς σκηνικά ονείρων
πριν και δυο και τρεις φορές τα παραστήσει
ρημαδιασμένη (τώρα πια) η υψικάμινος
καπνισμένα ξέφτια
στου προλετάριου το κασκέτο [6]

Μίλαγες για την ψίχα της πνοής στη γένεση

όταν στα υπνωτισμένα σπίτια μας

δεν ολοκληρώνεται η παιδικότητα

και δεν περιμένει – κανείς; –

να τελειώσει το παιχνίδι

για αυτή τη νουθεσία της παιδαγωγικής

να συντηρήσει -και να συντηρηθεί -

ραγισμένες κορνίζες

Στον κόσμο του συγκεκριμένου
συγκατοικείς, κοινόχρηστα, στα δάχτυλά μου

που σε φιλώ ­­ - σε φτάνω; -
και φεύγεις
πισωγυρίζοντας μέσα μου σφένταμα αγκαλιά τις λαχτάρες

Ω... στο υπερμέγεθες του κόσμου -
το ασήμαντο

(ο ρυθμός)
το αυτί που αφουγκράζεται
της απουσίας μη και τυχόν
χαθεί η ακοή - [7]

ήμουν έμβρυο πεισμωμένο

με το τυφλό κτύπημα της εμμονής

στην ύλη της ψυχής -

η μάνα μου μοίρα μου-

μίλα μου -

παραμορφώνομαι

μεταμορφώνομαι -
δεν ανήκω να νιώθω και όμως

να που χωρώ

Και υπεξαίρεσα του ανυπόστατου

ύπαρξη - επιμονή η μία μου και από ενοχή η άλλη μου εκδοχή

να απολαύσω

(μαρμαρυγή ζωής -

που με έφερε εδώ -

ενός άστρου σβησμένου)

επαληθεύοντας νύχτα και μέρα το ένστικτο.

Μα ενώ στο ανέκαθεν πασχίζουν οι άνθρωποι
την άδεια της νύχτας πανσέληνο

και ισχυρίζονται τάχα
του ζενίθ την παράταση

παγιώνοντας έτσι
σταθερές

για νόμους εξέλιξης
άρρωστοι,

βαραίνει από γη ο ουρανός

μας συντρίβει - λένε- η έλξη

στάσου ανάμεσα - θρέψε με -

να ανασάνω έρποντας

και να νιώσω πετούμενος

του κήπου ο ελεύθερος -

δίχως εγγύηση.

Κρίθηκα στη φθορά ενός σώματος
να γίνει το σώμα του
Contretemps

Kρίθηκα

από όσα δεν άρχισαν στην αρχή

την αρχή τους -
το επιμέρους
εκ των υστέρων -

το μέσα μας μάτι που λυτρώνει και να εγκλωβίζει ξέρει βολβός.

Kι αν έπρεπε να υπάρχω αρτιμελής σε αγγίζω

(εκ των προτέρων
είχα ένας δίχως περίγραμμα

άντρας λοιδορηθεί -
να γραπωθεί μαζί κι εγώ -
δεν είχα κόχη -
η ηδονή)

άκου τον θόρυβο στο νου -
είμαι εγώ; -

άκουσε

του γελοίου εμένα

στο κοίλο τη νέμεση

Περπατάς και το προορισμένο

υπνοβατεί στην έκπληξη -

ο λόγος μιλά εν αρχή

το ξημέρωμα

τρέχοντας να μας φτάσει

Tο πρωταρχικό
έκθετο είναι
και σάρκα

το πρόπλασμα
μαζί σου - σε ένωση -

από φως και σκιά
δημιουργεί δίχως επεξηγήσεις την κυριολεξία του σώματος.

΄Ετσι πορεύτηκα ίσαμε εδώ

στις αλληγορίες της επιθυμίας
γεγονός

στις χειρονομίες των πεποιθήσεων -
σχήμα -

όχι
του κόσμου
μα

του κόσμου
μας -

δώσε μου -

Ναι

μες στο λειψό επιλήψιμο,

φωλιάζει

ο θαυμαστής [8]

Tο κυπαρίσσι

στον ουρανό

Tο αδέσποτο σκυλί

στην μαύρη ποδιά της γριάς από ζητιάνα λεβάντα

Oι αισθήσεις
στα αθέατα ψεγάδια του κορμιού

κουρνιάζουν [9]

'Oλα αδηφάγα

στην ξέσκεπη ησυχία σου

Nolo contendere -

Ναι
από σένα ξεκινώ και πάω τελεσίδικα

μέσα μου εκκρεμότητα

Ναι

της ιδέας τολμήσαμε
λατομείο

στα αδέξια χέρια μας

ηλικίες εξορύξαμε χρόνου -

την ουρά του

το σπίτι μας
τετράγωνη άλλοτε κι αλλού κύκλος -
των πραγμάτων που αφήνουν

μαύρο στους τοίχους το δέρμα τους -

κυνηγά με μανία -

Στη φωνή μου

αρθρώνονται

τα μέλη σου
η μουσική των χαλικιών
στην άχνα του παράθυρου

της ανέχειας θαμπή η σύζυγος

στο σκονισμένο ξαποσταίνει κλαρί -­­

με τον πολυεστέρα πρόωρου άνθους -
το παρελθόν -

εξαναγκασμός και ανάγκη -

στου παρόντος τα πέτρινα βήματα [10]

Κοίταξέ με -
στη δική σου έχω αλήθεια γίνει κι εγώ

στερημένος ειδώλου -

ανεπίστρεπτος -
Κοίτα με
­­το Μαζί τραυλίζω και μεταίχμιος Μέσα Σου -

με το Μα με το Με ή το Μη στους θυσάνους του έρωτος

διανοίγεις Εσύ Μηχανικός τον Μονόδρομο Μέσα Μου [11]

(το κοινό πήγμα των μορφών της ζωής

η ουσία που ζήσαμε
το ζωγραφιστό - που μας κόβει τη θέα - φύλλωμα ) [12]

Είναι επίθετο της
ουτοπίας

η επαφή -
μισή από αίμα και

μισή

από το ψάθινο της έξαψης καπέλο σου -

Και οι δυο και μαζί και κανείς

αντανάκλαση

Είμαι

εγώ

Είσαι

εσύ
από έκφραση

και βατή κοκκινίζει στα χείλη

η άπαρτη πλάνη σου

κατεπάνω στον καύσωνα [13]
- πώς διψώ από φλόγες -
με το μέγα του τέλους το τέλος ατέλειωτο

στις διόδους σου

τώρα

με την πλάτη στο μέλλον - νεκροί -
και μορφή που άλλοτε είχαμε
τώρα είμαστε
νιώθω
μοναχά
οι νεκροί
ζωντανοί
και σμιλεύουν -
και τα Μα και τα Ζ(ε)ι και τα Με και τα Σα εκ των Σων -
τους σπασμούς της παράτασης
που αλυχτάς στο ατελεύτητο

ως να γίνω άφησέ με να λάμψω [14]-

σε ακούω -
της οδύνης φωτιά
κι από στάχτες

της πρώτης πηγής

ανατέλλει ξημέρωμα
ο στρόβιλος άγγελος

να μας φτάσει

Βαγγέλης Ιντζίδης, Απρίλης 2009

ΞΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ

• To ξημέρωμα της 9ης Δεκεμβρίου 1926 (πέντε χρόνια μετά τη συνάντησή τους) ο Μπένγιαμιν κατεβαίνει στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Λευκορωσίας - Βαλτικής στη Μόσχα. Πηγαίνει εκεί για να συναντήσει την ΄Ασια Λάσιτς που τον περιμένει στο σταθμό μαζί με τον σύντροφό της Μπέρνχαρντ Ράιχ. Τις σημειώσεις του σε αυτό το ταξίδι - αρχικά ονομάζει Ισπανικό Ταξίδι (για λόγους πολιτικής του ασφάλειας ή και λόγους μιας μεταφορικής αλληγορίας της δικής του εμπειρίας από τη Σοβιετική Ένωση[Smith, 1996]. Αργότερα θα ονοματίσει τις σημειώσεις του από αυτό το ταξίδι Ημερολόγιο της Μόσχας. Αλλά δεκατέσσερα χρόνια μετά δεν θα κατορθώσει να διαβεί τα ισπανογαλλικά σύνορα. Εκ των υστέρων το Ισπανικό Ταξίδι γίνεται η αλληγορία του Ταξιδιού μακριά από τον κόσμο αυτό. Το Ισπανικό Ταξίδι του Βάλτερ αποτελεί μια ειρωνική - τραγικά ειρωνική - επεξεργασία της αλληγορίας από την κυριολεξία, της πεποίθησης από το γεγονός.

• Το ξημέρωμα της 27ης Σεπτεμβρίου 1940 – δεκαέξι χρόνια μετά - ο Βάλτερ αυτοκτονεί για να μην πέσει στα χέρια των Ναζί. Τα σύνορα του περάσματος από τα Πυρηναία στην Ισπανία έκλεισαν την ημέρα που ήταν έτοιμος να τα διαβεί. Η άλλοτε δημοκρατική Γαλλία του Λαϊκού Μετώπου έχει παραδοθεί στον ολοκληρωτισμό του Καθεστώτος του Βισύ και συνεργάζεται με την Γκεστάπο, παραδίδοντας τους πολίτες εβραϊκής καταγωγής. Την επομένη της αυτοκτονίας του Βάλτερ άνοιξαν ξανά τα ισπανογαλλικά σύνορα. Αλλά εκείνος δε διάβηκε. Δεν ταξίδεψε το Ισπανικό του Ταξίδι.

• Το ξημέρωμα της 21ης Νοεμβρίου 1979 –πενήντα τέσσερα χρόνια μετά - πέθανε η ΄Ασια στη Ρίγα της Λετονίας.

• Το ξημέρωμα της 18ης Νοεμβρίου 1956, στη Φρανκφούρτη, τριάντα δύο χρόνια μετά, ο Θήοντορ Αντόρνο , που είχε συναντήσει τον Βάλτερ Μπένγιαμιν ήδη από τα 1923 και τον είχε περιγράψει ως «έναν από τους σπουδαιότερους ανθρώπους», [8] καταγράφει το όνειρό του: «Ονειρεύτηκα μια φοβερή καταστροφή από καύσωνα. Μέσα στη φλεγόμενη ατμόσφαιρα – ένας κοσμικός καύσωνας – αναφλέχθηκαν ακόμη μια φορά για λίγα δευτερόλεπτα όλοι οι νεκροί με τη μορφή που είχαν άλλοτε, και εγώ ήξερα: τώρα μόνον είναι εντελώς νεκροί.» [9]
  
  

οι νεκροί με τη μορφή που είχαν άλλοτε
τη μουσική της ύλης

Βαγγέλης Ιντζίδης, Απρίλης 2009

Σταματημένος νιώθεις αλλά σε τρέχει ο δρόμος σου

(Oδυσσέας Ελύτης, Το Μαρμάρινο Τραπέζι, Δυτικά της Λύπης, 1995))

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Μνεία στο Passagen-Werk, το «Σχέδιο Εργασίας περί Στοών» του Βάλτερ Μπένγιαμιν, που «προοριζόταν να γίνει «μια υλιστική φιλοσοφία της ιστορίας», κατασκευασμένη με τη «μέγιστη συγκεκριμενοποίηση» από το ίδιο το ιστορικό υλικό, τα ξεπερασμένα απομεινάρια εκείνων των κτηρίων του δέκατου ένατου αιώνα.» (στο Susan Buck – Morss, 2009:3-4) Οι Στοές τον δέκατο ένατο αιώνα είναι αποτελούν τον πρόγονο των εμπορικών στοών στον εικοστό αιώνα πριν την μετεξέλιξή τους σε εμπορικά κέντρα.
[2] «Η πηγή του γερμανικού τραγικού δράματος», [Ursprung des deutschen Trauerspiel] (στο Susan Buck – Morss,2009:9).
[3] Για τη συνάντησή τους δες στο Susan Buck – Morss,2009:17-18 :μνήμησιτς για την πρώτη συνάντησή της με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν.
[4] Ο ΄Ερνστ Μπλοχ για τον Βάλτερ Μπενγιαμιν: Στο Susan Buck – Morss,2009:21.

[5]πρβλ. "Ο Μπένγιαμιν ακριβολογούσε όταν έγραφε πως "η πορνεία αποτελεί αγορά θηλυκών τύπων" κι όχι θηλυκών προσώπων ή και θηλυκών σωμάτων. Στην πόρνη η θηλυκότητα απορροφά το θήλυ totis copiis" (Σαγκριώτης, 2003:20).

[6] ΄Ασια Λάσιτς [Asja Lācis] (1891 – 1979) Μπολσεβίκα Λετονή ηθοποιός και σκηνοθέτης θεάτρου. Στα 1922, επισκέφθηκε τη Γερμανία για να συναντήσει τον Μπέρτολτ Μπρεχτ και τον πρωτοποριακό σκηνοθέτη ΄Ερβιν Πισκατόρ. Διάσημη για τη δουλειά της γύρω από ένα προλεταριακό θέατρο για παιδιά, συναντήθηκε στα 1924 με τον Βάλτερ Μπένγιαμιν (ο οποίος μιλά για αυτήν σε επιστολές του με ερωτικούς υπαινιγμούς) στο Κάπρι της Ιταλίας. ΄Οπως αναφέρει ο Michael Loewy "ο Walter Benjamin μετά από το 1924, όταν διάβασε το έργο του Λούκατς Ιστορία και Ταξική Συνείδηση (1923) και ανακάλυψε τον έμπρακτο κομμουνισμό στα μάτια της σοβιετικής καλλιτέχνιδος και πολιτικής ακτιβίστριας Asja Lacis στο Κάπρι, ο Μαρξισμός γίνεται ένα συστατικό κλειδί της θέασής του για τον κόσμο."(1995:11).

[7] πρβλ. " Μια πύλη στέκει στην αρχή ενός μακρού δρόμου, που οδηγεί κατηφορικά στο σπίτι της ...μιάς γυναίκας που επισκεπτόμουν κάθε βράδυ. Αφότου μετακόμισε, το άνοιγμα της πύλης κείτεται πια μπροστά μου σαν αυτί που έχει χάσει την ακοή του." [Benjamin (Μονόδρομος στην ελληνική έκδοση) 2004:43]

[8]-[9] πρβλ. "Τυφλωμένη σαν σμάρι πουλιών φτεροκοπά η αίσθηση μέσα στη λάμψη της γυναίκας. Κι όπως γυρεύουν προστασία τα πουλιά στις φυλλωσιές και κρύβονται στα δέντρα, έτσι οι αισθήσεις δραπετεύουν στις σκιερές ρυτίδες, τις άχαρες χειρονομίες και τ΄αθέατα ψεγάδια του αγαπημένου κορμιού, όπου κουρνιάζουν ασφαλείς μες στην κρυψώνα. Και κανείς περαστικός δεν μαντεύει΄πώς ακριβώς ε΄δω, μες στο λειψό και το επιλήψιμο φωλιάζει η ακαριαία ερωτική συγκίνηση του θαυμαυστή" [Benjamin, 2004:47]

10] πρβλ. «Μόνον όποιος ξέρει να βλέπει το παρελθόν του ως αποκύημα εξαναγκασμού και ανάγκης θα ήταν ικανός να του αποδώσει την ύψιστη για αυτόν αξία στο παρόν . Διότι αυτά που ο καθένας έχει ζήσει είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συγκρίσιμα με ένα όμορφο άγαλμα που έχει όλα τα μέλη του σπασμένα από τις μετακινήσεις και που τώρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνον ένα ακριβό κομμάτι μάρμαρο, από το οποίο θα πρέπει κανείς να σμιλέψει την εικόνα του μέλλοντός του.»: Κορμός Αγάλματος: Αφορισμός του Βάλτερ Μπένγιαμιν από το «Μονόδρομο», στο Susan Buck – Morss.2009. σ. 10.

11]Στα 1928 (τέσσερα χρόνια μετά τη συνάντησή του με την ΄Ασια Λάσιτς στο Κάπρι και δύο χρόνια μετά τη συνάντησή τους στη Μόσχα) εκδίδεται στο Βερολίνο από τις εκδόσεις Ernst Rowolt Verlag το βιβλίο του Walter Benjamin Einbahnstrasse (Μονόδρομος). Στην αφιερωματική προμετωπίδα του βιβλίου διαβάζουμε: "Ο δρόμος αυτός ονομάζεται ΟΔΟΣ ΑΣΙΑ ΛΑΣΙΤΣ από το όνομα αυτής που ως μηχανικός τον διάνοιξε μέσα στον συγγραφέα" [Benjamin, 2004]

[12] πρβλ. "Ποιο είναι τάχα το θέμα που "λύνεται"; Δεν ξεμένουν όλες οι απορίες της ζωής που ζήσαμε σαν ένα φύλλωμα ζωγραφιστό, που μας κόβει τη θέα; Να το ξεριζώσουμε, ή και απλώς να τ΄αραιώσουμε, ούτε καν το σκεφτόμαστε. Προχωρούμε, τ΄αφήνουμε πίσω μας, κι από μακριά είναι βέβαια διακριτό, μα όχι καθαρά, σαν σκιά, και για αυτό ακόμα πιο αινιγματικά περιπεπλεγμένο." [Benjamin,2004:46]
[13] πρβλ. Αντόρνο: όνειρο στη Φρανκφούρτη, 18/11/1956. "Μέσα στη φλεγόμενη ατμόσφαιρα νεκροί με τη μορφή που είχαμε άλλοτε, κι εγώ ήξερα: τώρα μόνον είναι εντελώς νεκροί" στο Adorno, 2009:85.
[14] «Αφήστε με να λάμψω μέχρι να γίνω», Γκαίτε, στο Adorno, 2009:98.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

Adorno, Theodor, W. 2009. Πρωτόκολλα Ονείρων. Μτφρ. Λ. Αναγνώστου. Αθήνα: Αλεξάνδρεια.

Benjamin, W. 2004. Μονόδρομος. Μτφρ. Ν.Ανδρικοπούλου. Αθήνα: ΄Αγρα.

Buck–Morss, Susan.2009. H Διαλεκτική του Βλέπειν. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν και το Σχέδιο Εργασίας περί Στοών. Μτφρ. Μ.Αθανασάκης. Ηράκλειο:Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.

Ελύτης Οδυσσέας. 1995. Δυτικά της Λύπης. Αθήνα: ΄Ικαρος.

Loewy M. 1995. "Walter Benjamin and Marxism". Monthly Review. Volume: 46. Issue: 9

Σαγκριώτης, Γ. 2003. Ο Δίκαιος και η Πόρνη. ΄Οψεις της σxέσης ανάμεσα στη θεωρία του δικαίου του Βάλτερ Μπένγιαμιν και στο Passagen-Werk. Aθήνα: Έρασμος.

Smith, G.(ed). 1996. Walter Benjamin. Moscow Diary.Μτφρ. R. Sieburth. Cambridge (Μ): Harvard University Press [Προλογίζει ο Gershom Scholem].

ΔΙΚΤΥΑΚΟΙ ΤΟΠΟΙ

http://politikokafeneio.com/filosofia/balter144.htm
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=174948&ct=47&dt=06/08/2006
http://www.re-public.gr/?p=615
http://www.marxists.org/reference/archive/benjamin/index.htm

Πολυτροπικές κρυπτομνησίες

www.othervoices.org/gpeaker/Passagenwerk.php

Alison Byrnes http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://www.tinlark.com/files/works/Low-Res-Walter-Benjamin.jpg&imgrefurl=

http://images.google.gr/imgres?imgurl=http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/af/Grab_Walter_Benjamin.jpg&imgrefurl=http:/

www.elpais.com.uy/.../06/15/cultural_286267.asp
maesehuvi.blogspot.com/2007/08/direccin-nica-...
www.librislondon.co.uk/books/1870352785.html
www.asjalacis.it/
www.asjalacis.it/memoria.htm
www.nextbook.org/cultural/feature.html?id=334

Βροχής σβησμένα φιλιά: Ο περίπατος του ερωτευμένου Χέγκελ προς τον κήπο του Κάφκα

Βροχής σβησμένα φιλιά:

ο περίπατος του ερωτευμένου Χέγκελ

προς τον κήπο του Κάφκα.

Και σε φωνάζω σύμπαν –
μες στο νου-
απόλυτη αφαίρεση -
αυτό ήσουν πάντα; -
αυτό συνάντησα
σε εσένα; -

ήχοι δίχως σώμα; -
διαβαίνουν δίπλα μου -
αρώματά σου;

την απόλυτη αφαίρεση -
θέλησα; -
όπως σταλάζουν

οι μεταφορές

χνώτα φιλί -
τίποτα,
ποτέ,
πουθενά -
συμπυκνωμένα
στη λαχτάρα

Όχι το σύμπαν
δεν πληρούται στην αφαίρεσή του

Ποια προφύλαξη μπορεί να βρεις εσύ
μες στην ψυχή μου
εμμένοντας (στην παρουσία σου) μιαν άσαρκη ιδέα μνήμης;

Και ισσοροπώντας καταιγίδες στην ομπρέλα του

ο Φρήντριχ Χέγκελ

αφέθηκε

στη λήθη των αισθήσεων

θάμπος απόχρωσης ανθρώπων
που από κίνηση
δίπλα του
προσπερνούσαν.

- Στις έξαφνες νεροποντές η εναλλαγή φωτός επηρεάζει το τραγούδι μου. Με λένε Ζοζεφίνα."

Κανείς δεν απευθύνεται πια σε κανέναν. Θα του εφάνη.

Και τρίζοντας ο ουρανός στην αδιάβροχη σκέπη του
ο Γκέοργκ Βίλχεμ
άκουγε τα βήματά του
να υπάρχουν.

Δεν είναι αυτός ο δρόμος για το άφθαρτο -
η εξαφάνιση
που μέλλεται να γίνει
άπειρο της φαύλης απειρίας (η συνήθεια) -

ο αναλογισμός
απεριόριστης ανάγκης ατελής
να σε φιλώ
να σε φιλώ
να σε φιλώ
πεπερασμένος της επιθυμίας

το φιλί
το φιλί
αυτό που μένει και δε φτάνει να χωρέσει
να αρκέσει
να αρκεστεί.

Φιλώ το φιλί σου
την ενέργεια και τη δοξασία
από εσένα -
μια λεπτομέρεια του Είναι
εσύ –
θολή ηδονή –
εσύ
η ενέργειά μου.

Κι έρεε κάθε σταγόνα σκέψης αχώριστα στην άλλη -
όσο κι αν φαίνεσαι αδύνατον
τόσο μου φαίνεσαι φθαρτή
μέσα στα χέρια μου
να λιώσεις
και λιώνοντάς σε

εγώ να λιώσω.

Νερόλακκοι σκέψεις
αντί σώματος η χαραγμένη λάσπη
αντηχεί - βηματισμός νάρκης στο λογισμό -
παύση του φάνηκε
η κατάληξη:

"Η έκθεση αυτής της εναλλαγής, η άπειρη πρόοδος, προκύπτει οπουδήποτε εμμένει κανείς στην αντίφαση της ενότητας δύο προσδιορισμών και της αντίθεσής τους".

- Κι όμως. Μιαν απόλυτη σιωπή αυτό ακούν και αυτό ονομάζουν την πιο αγαπημένη μουσική τους τα ποντίκια. Κοιτάξτε με.

Σάστισε η στιγμή.
Το αδιέξοδο φωνών που μας ζητούν τη λύτρωση

αυτοί που ζουν ανάμεσα -

ποιο σώμα να γίνω

ποιο άχθος σύννεφου

εσένα

μέλη να αντέξουν -

Για μένα από το μεταίχμιο

αιωρούνται

οι σταγόνες στις μπαλένες

θηλειά

θηλάζω

θήλυ "αυτή η αιώνια ειρωνία της κοινότητας
του γιου στον οποίο η μητέρα γέννησε τον κύριό της,
του αδελφού, όπου η αδελφή έχει τον άντρα ως ίσο και όμοιό της ,
του εφήβου χάρη στον οποίο η κόρη λυτρωμένη από την εξάρτησή της κατακτά την απόλαυση και αξιοπρέπεια του να είναι κυρία".

Η κοινότητα αυτοσυντηρείται
κι από εχθρική αρχή
η στιγμή να σε συναντήσω έξω από αυτό που δεν ακούνε οι άνθρωποι
και λένε ωραίο τραγούδι

Πες μου
μπορείς να με αγγίξεις λύτρωση
λύτρωση για να ζήσεις;

Κι από θυμό - αφηρημένου Χέγκελ -
στριφογυρνούσε στο κρεβάτι της
η ιδέα
μιας μεταμόρφωσης

Σε αγαπώ;

Προχωρώντας κάθε σκέψη μου ακόμη πιο κοντά
στη σκέψη μου για σένα

Σε αγαπώ;

μα τα ερωτήματα
ελάχιστα κι αν περιμένουν
δεν θα τα βρει η απάντηση ποτέ.

Κι έχοντας μόνη σκέψη και φροντίδα το καθόλου
Προσπέρασε ο ερωτευμένος στεναγμός του Χέγκελ
τα ανθρωπόμορφα των κατατάξεων ( η κοινωνία)

Κι εγώ
που σε ποθώ
πέρα από το σχήμα των σωμάτων
ξεπλένει
η βροχή
το άγγιγμά σου

"Γιατί δεν είμαι πια το ευτυχισμένο ερμάρι της κάμαράς σου, που καρφώνει τα μάτια πάνω σου όταν κάθεσαι στην πολυθρόνα ή στο γραφείο σου... όταν ξαπλώνεις ή κοιμάσαι"

Γιατί δεν είμαι εγώ ο ύπνος σου

Γιατί δεν είναι το κενό του χρόνου και του χώρου
σύμπαν της απουσίας σου

Γιατί δεν είμαι εγώ ο ύπνος σου

της Πρώτης μας Αιτίας το ΄Αδειο -
να με φέρει μπροστά σου -
μια ρυθμική διακοπή ζωής στις βροχοπτώσεις -

γιατί στην επιφάνεια της υγρασίας δεν είμαι οι ανάσες σου -
το βάρος του ουρανού -
αυτή η βροχή επάνω στην ομπρέλα μου
δίχως εσένα - που τραγουδά - να ζήσω.

ΤΟ ΒΡΟΧΕΡΟ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΧΙΟΝΙΑΣ.
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΝ
ΦΡΑΝΤΣ ή ΓΚΕΟΡΚ ΒΙΛΧΕΜ
ΚΑΦΚΑ ή ΧΕΓΚΕΛ
ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΜΕ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΑΦΗΝΕΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ:
"πτώμα σκεπασμένο από χιόνι και πάγο, μισοχωμένο λοξά στο έδαφος, σ ένα κατασκαμμένο χωράφι στην άκρη μιας μεγάλης πεδιάδας, όπως τη βλέπει κάποιος μια σκοτεινή χειμωνιάτικη νυχτα."

Στη τσέπη του ένα χαρτί τσαλακωμένο μήνυμα:

"Μόνο το ανάχωμα που προκαλώ είναι αποτελεσματικό…”

Βαγγέλης Ιντζίδης, Μάρτης 2009

Διακειμενικότητες - κρυπτομνησίες - πολυτροπικότητες
Κείμενα

[1] ΄Εγελος (2007) Φαινομενολογία του Νου. μτφρ. Γ.Φαράκλας. Αθήνα: Εστία
[2] Κάφκα, Φ. (1975) Γράμματα στη Μίλενα. μτφρ. Τ.Ανεμογιάννη. Αθήνα: Κέδρος
[3] Κάφκα Φ. (1998) Τα ημερολόγια. μτφρ. Α.Βερυκοκάκη. Αθήνα: Εξάντας.
[4] Κάφκα Φ. "Η Ζοζεφίνα, η τραγουδίστρια ή ο λαός των ποντικιών", Η σιωπή των σειρήνων, Μετάφραση: Γιώργος Κώνστας, Αθήνα, εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1989, σσ. 190-215.

Ζωγραφικοί πίνακες

Ο πίνακας στην έναρξη του ποιήματος είναι του Μagritte και έχει τίτλο

Οι διακοπές του Χέγκελ

φωτογραφίες

http://www.mbergerart.com%20-photos/: T. Charles Erickson.
www.jewish-theatre.com
http://www.amrep.org/

www.zwoje-scrolls.com

writing.upenn.edu
www.goldinsenneby.com
F.Kafka, Amerika, directed by Dominique Serrand, American Repertory Theatre

Ding an sich: το ποίημα που διάβασε τον εαυτό του στο δωμάτιο του Ιμμάνουελ Καντ

Το Ding an sich είναι κάτι που δεν μπορούμε να το γνωρίσουμε

αλλά μπορούμε να σκεφτούμε

και ότι υπάρχει

και ότι αδυνατούμε να αποκτήσουμε γνώση γι αυτό.

Ding an sich: το ποίημα που διάβασε τον εαυτό του

στο δωμάτιο του Ιμμάνουελ Καντ

«πώς μπορεί να προσδοκά κανείς
ότι από ένα τόσο στρεβλό ξύλο
θα κοπεί κάτι τελείως ίσιο;» [fragmentum / 120]

ρώτησε ο Ιμμάνουελ
από δημόσια αιδώ
επινοημένος

-τέτοια θυμούνται - όσοι δημιουργήθηκαν -
είχε στο νου του άνθρωπο
επιμένουν -

ύστερα δίχως κατεύθυνση το βλέμμα
χάιδεψε ανάσα εφηβαίου
στα χείλη
όνειρο χολωμένο ενός πνευματιστή
και στην αιώρηση
ανάμεσα


σε εσένα και σε εμένα -

ποτέ μέσα σου -


έξοδος από χρόνο
και Λόγο
και δέρμα -

ένας ανολοκλήρωτος συλλογισμός

η επιθυμία

το σχήμα στην έρημη καρέκλα ας μην αδειάσει η μνήμη
να μη φθαρεί κατάσαρκα εντός σου η αφή
κανένα πρόσχημα
καμιά αιτία
όχι εδώ
κάθεσαι
(ο παγχρονικός Ενεστώτας των ορισμών)
όχι εκεί
παρατείνεις την ορμή

ναι - ανέφικτο να ενταχθείς στο ολόκληρο
και - ναι - από το ολόκληρο να αναιρεθείς ανέφικτο

καθώς εγώ μαζί σου, μία είσαι
και δίχως σου (έξω εμένα) μονάδα γίνεσαι

Προσθέτοντας ένα ακόμα - εμένα -
υπάρχεις –
άρα -
δεν είσαι άπειρο -

κι είναι της κίνησης -το ξέρω -
που μου απόμεινε ρηθέν: σε χάνω

Αφαιρώντας ένα ακόμα από εσένα - το εμένα -
είσαι πάλι
φυσικός αριθμός - χρόνος -


Ding - η συνέλευση
και οι ακροαματικές αποδείξεις
δεν σε γνωρίζω μα σε σκέφτομαι
an sich
δε σε αγγίζω μα σε ποθώ

Ποια διαφορά; -
ποιών μεγεθών; -
ποσότητα...ή
ποιότητα...τι... -
Τι να σε γέννησε;
εδώ
ο έρωτας
τώρα
ο πόθος
ανάμεσα
ποτέ
σε σένα και σε μένα
ποτέ μέσα σου
εδώ
ο χρόνος
και τώρα
ο τόπος
ΑΠΑΝΤΑ - Анна
ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ - Ανιούσα
ΠΑΝΤΟΥ - ΄Αννα Πολιτκόφσκαγια

Και απρόσεκτα
καθώς ανασήκωνε η σκόνη
στροβιλισμούς φωτός από δαντέλα στα παράθυρα
διάφανο
βρήκε η πένα
ανάμεσα στα δάχτυλα
το αίμα

Πρώτη κατέθεσε λαογράφος (σταλινική)
και από άλλο άκρο δασκάλα - ίδια αφηγήθηκε
Με κίνητρο μεγαλειότητα νομοθεσίας η πρώτη
και η δεύτερη εξυμνώντας στον έλεγχο την αγιοσύνη
ξύνει φωνήεντα στον ουρανίσκο
καταδίδει: σάμπως - της φάνηκε - ο κυρ-Ιμμάνουελ Καντ
να κινεί το σώμα του με ξόρκια
στο δωμάτιο
από κύκλους

σφηνώνεται
στη σκέψη - αμήχανα -
το πλήρες
στα μάγουλα
οι τραχιές γραμμές:


«...πώς μπορεί μια μουντζούρα-στίγμα από χαρτί
να τρυπήσει τα πλευρά
και να τελειώνουν άνθρωποι;»

Μέχρις ότου αδειάσει
η μελάνη
στη σπηλιά με τα παχύσαρκα παιδιά


χαρτί που αιμορραγεί
ο Καντ
εμμένει
στην αντήχηση

«Αυτά που συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια δίνουν μορφή στα γεγονότα.Το τίποτα, το αδιανόητο, μπορεί να πάρει όλα τα σχήματα
κι από μορφή πλημμύρισε η ζωή ουσίες»

πτώματα στον καύσωνα της ησυχίας τους


έτσι δεν μας άφησε ο κήρυκας
τρομαγμένους παράδεισους
στην πόλη με τις κρυφές επιφάνειες
όπου επιπλέουν τα όνειρα
και κατεβαίνουν τώρα τα στενά ονόματα
στις σκιές απόνερων δρόμων
από τη Νέα Ορλεάνη
Έτσι δεν μας ήλθε ο άνθρωπος;
Κατρίνα;
Κι από την Αθήνα
έτσι δεν έφυγε;
Αλέξανδρος;

Πες μου
έτσι έρχονται
οι άνθρωποι;
Κι έτσι; - οι άνθρωποι
φεύγουν;

Και κλέβει η νυχτερίδα τα μάτια της σπηλιάς από παχύσαρκα παιδιά
κι οι υδρορροές των δρόμων
ηχούν σφυγμό υπερήλικα -
ρυθμό
από ποίηση-θεσμό
ποιήματα νυχτώνουν
μα εκείνη -
η Μονάδα -
άφθα στη γλώσσα του -
μια καρέκλα ψάθινη μηχανικά
στα δάχτυλα έρπει την απουσία -

νους που γλιστρά στην περισυλλογή του -
«Η ζυγαριά της νόησης δεν είναι εντελώς αμερόληπτη, και ένας βραχίονάς της επιγράφεται: ελπίδα του μέλλοντος.» [fragmentum / 31]

Το αγκυροβόλι ενός Σαββατόβραδου στη σύγχυση - ακούστηκε το "πυρ" -
και ηχούσαν με βλαστήμιες εμβατήρια - πριν από τη σφαίρα εκεί ήταν όλα -
- θα σου δείξω εγώ - μετά τη σφαίρα εκεί είναι όλα
μα (μου) λείπεις εσύ

Σε φέρνουν γιε μου
νεκρωμένε ακριβέ μου
και στο αύριο
τρυφερέ μου
μου λένε
να σε ψάξω

Όμως τώρα
μονάχα
εγώ
η μάνα σου
μονάχα εγώ
η μάνα σου
στα χέρια μου
τώρα
εδώ
στα χέρια
σε κρατάω
νεκροφιλημένε μου

Τα ζαρωμένα βλέφαρα

το πρόσωπό σου χιόνι

παραμονεύεις γιόκα μου

και σπας τα κόκκαλά μου

Λιώσε - άνοιξή μου - τα βουνά

λιώσε να ξεδιψάσω

Με πόθο δακρύων
ορφανεμένος από το ορατό
χαράκωσε στο άσπρο του μαντήλι
με το νύχι μια φθίνουσα σπειροειδή γραμμή:

«Η αγάπη είναι υπόθεση του αισθήματος, όχι της θελήσεως, και δεν μπορώ να αγαπώ, επειδή θέλω, αλλά ακόμη λιγότερο, επειδή πρέπει΄» [fragmentum / 104]

Και αναζητώντας κάτι
που να μην μυρίζει ιδιοκτησία - ό,τι μου άφησες -
λίστα των αιτημάτων -
τίναξε το κεφάλι του
κι έπειτα:

«άρα, το καθήκον να αγαπάς αποτελεί παραλογισμό.» [fragmentum / 104]

όπως νεκρή
η υγρασία στα σπίτια μας
με τα παιδιά δηλητήρια
στους φωταγωγούς
για περιστέρια σιωπή

(έτσι ήταν;
έτσι είναι; )

Η ποίηση-θεσμός αποκοιμήθηκε
στηρίζοντας τον αγκώνα
σε λασπόνερα
λαογράφος ζωντανών από νεκρό φεγγάρι
δασκάλα σε έμβρυα αγίων

Τρέμει στο βλέμμα του ο Ιμμάνουελ -
ο θρήνος μίσους (αίτιο;)
το μίσος θρήνου (αιτιατό;) -«Πες μου...Mην αποστρέψεις το πρόσωπό σου... ότι θλίβομαι...Δες με - εσένα...»

λιγωνόταν
ο έρωτας
με μάτια βουλιαγμένα -
ένα υδάτινο τείχος
που ξεσπά σε βράχους - αντίο πάντα -
παντού - αντίο
παντοτινά -
στην απάνεμη μεριά της καρδιάς -
βρίσκει κουράγιο:
«Πες μου...
Αυτό ήταν το τέλος που υποσχέθηκες;
΄Η δημιουργημένες φιγούρες
οι άνθρωποι
σε χαραγμένες πέτρες;
Πες μου...»

Και λένε πως ο Ιμμάνουελ Καντ - την άνοιξη στο Καίνιξμπεργκ
κύλησε στεναγμός - μέτρο διπλό - επάνω στην ανάσα του
νόμος και ενίσταται:

«Πώς μπορεί να προσδοκά κανείς ότι από ένα τόσο στρεβλό ξύλο
- τον άνθρωπο -
θα κοπεί κάτι τελείως ίσιο;» [fragmentum / 120]

Κι αφού έδεσε
από μαντήλι στίγματα
το ματωμένο δάχτυλο
συνέχισε:

«Η νύχτα είναι υψηλή, η μέρα είναι ωραία.» [fragmentum/133]
....

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΙΝΤΖΙΔΗΣ - Αθήνα, Φλεβάρης 2009


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το ξημέρωμα, της 22ας Απριλίου,
πετάριζε στους θάμνους

μια βοή

Χρόνια Πολλά

Ιμμάνουελ

ενώ

στο Μάλμε της Σουηδίας

βρέθηκαν

υπαίθρια

σώματα

εφήβων

θύματα ποίησης-θεσμού,δασκάλας-νυχτερίδας από αγιότητα ελέγχου,σταλινικής λαογράφου από μεγαλειότητα νομοθεσίας.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΙΝΤΖΙΔΗΣ

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=83&artid=153051

"Στις 14 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς η δασκάλα-νυχτερίδα έστειλε τηλεγράφημα στον γερμανό πρεσβευτή στη Μόσχα, με την εντολή όχι μόνο να το διαβιβάσει στη λαογράφο αλλά να βεβαιωθεί ότι θα έφτανε στον Στάλιν. «Εξ ονόματος του Φύρερ. H κρίση η οποία δημιουργήθηκε στις γερμανοπολωνικές σχέσεις λόγω της βρετανικής πολιτικής και οι προσπάθειες για συμμαχία που είναι αλληλένδετες με αυτή την πολιτική καθιστούν μια τάχιστη διευκρίνιση των γερμανοσοβιετικών σχέσεων απαραίτητη. Διαφορετικά, τα πράγματα μπορεί να στραφούν προς μια κατεύθυνση που θα στερούσε και από τις δύο κυβερνήσεις την πιθανότητα να αποκαταστήσουν τη γερμανοσοβιετική φιλία και εν καιρώ να αποσαφηνίσουν από κοινού εδαφικά ζητήματα στην Ανατολική Ευρώπη. Είμαι διατεθειμένος να πραγματοποιήσω μια σύντομη επίσκεψη στη Μόσχα ούτως ώστε, εξ ονόματος του Φύρερ, να εκθέσω τις απόψεις του Φύρερ στον κύριο Στάλιν».
Για τις επόμενες 24 ώρες η αγωνία κορυφώθηκε στο Βερολίνο. Και το πρωί της 21ης Αυγούστου, η απάντηση του Στάλιν έφτασε στον ναζιστή ηγέτη: «Προς τον Καγκελάριο του Γερμανικού Ράιχ, A. Χίτλερ: Σας ευχαριστώ για το γράμμα σας. Ελπίζω ότι το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επιθέσεως θα επιφέρει μια αποφασιστική στροφή προς το καλύτερο στις πολιτικές σχέσεις μεταξύ των χωρών μας. Οι λαοί των χωρών μας έχουν ανάγκη ειρηνικές σχέσεις μεταξύ τους. H συγκατάθεση της γερμανικής κυβέρνησης στην ολοκλήρωση ενός συμφώνου μη επιθέσεως παρέχει το θεμέλιο για την εξάλειψη της πολιτικής έντασης, για την εγκαθίδρυση της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ των χωρών μας. H σοβιετική κυβέρνηση μου έδωσε εντολή να σας πληροφορήσω ότι συμφωνεί να φτάσει ο κύριος Φον Ρίμπεντροπ και η δασκάλα-νυχτερίδα στη Μόσχα στις 23 Αυγούστου»."

΄Αγνωστη η τύχη του Ιμμάνουελ Καντ. Επαναστάσεις. Στο ικρίωμα του διαφωτισμού ο διαφωτισμός. Θύτης και θύμα.

Καλίνινγκραντ κι άλλοτε Καίνιξμπεργκ.

Η αγαπημένη του Ιμμάνουελ,

΄Ανια Πολιτκόφσκαγια,

δολοφονήθηκε.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Συμβούλιο της Ευρώπης, οι ΗΠΑ, ο ΟΑΣΕ, η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων, η Διεθνής Αμνηστία, οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα και πολλοί άλλοι εξέδωσαν ανακοινώσεις και διαμαρτυρήθηκαν. Εκδηλώσεις μνήμης επίσης πραγματοποιήθηκαν στην ίδια τη Μόσχα, την Τσετσενία (Γκρόζνυ), στη γειτονική Ινγκουσετία όπου διαλύθηκαν με τη βία, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στην Ουάσιγκτον.

Το Τελευταίο Άρθρο της Άννας Πολιτκόφσκαγια

(αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία, 20/10)
Ο τίτλος του τελευταίου άρθρου της Άννας Πολιτκόφσκαγια: «Σε βαφτίζουμε τρομοκράτη». Άρχισε να το γράφει μόλις ολοκλήρωσε τη νέα της έρευνα για τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονται οι κρατούμενοι στην Τσετσενία -από τους εκεί εγκαθέτους του Κρεμλίνου- μέχρι να ομολογήσουν ότι είναι «τρομοκράτες». Ακόμη μία έρευνα της Ρωσίδας δημοσιογράφου για τη φρίκη στην Τσετσενία. Ακόμη ένα άρθρο καταπέλτης. Όμως δεν πρόλαβε να το τελειώσει. Σε αυτό το τελευταίο κείμενο, εκτός από τον δικό της σχολιασμό, η Άννα Πολιτκόφσκαγια αναπαράγει τη συγκλονιστική γραπτή μαρτυρία ενός νέου Τσετσένου που υπέστη -όπως και αμέτρητοι άλλοι- στυγνά βασανιστήρια για να ομολογήσει εγκλήματα που δεν διέπραξε. Η «Novaϊa Gazeta» δημοσίευσε (12.10.2006) το τελευταίο κείμενο της Άννας Πολιτκόφσκαγια, από το οποίο παραθέτω αμέσως ένα απόσπασμα: «Δεκάδες φάκελλοι φθάνουν στο γραφείο μου κάθε μέρα. Είναι τα αντίγραφα ποινικών υποθέσεων ατόμων που έχουν φυλακιστεί ως “τρομοκράτες” ή αφορούν ανθρώπους για τους οποίους διεξάγονται ακόμη έρευνες. Γιατί βάζω τη λέξη “τρομοκράτης” εντός εισαγωγικών; Διότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι “κατασκευασμένοι” τρομοκράτες από τις Αρχές. Το 2006, η πρακτική της “κατασκευής” τρομοκρατών έχει πλέον υποκαταστήσει κάθε γνήσια αντιτρομοκρατική πολιτική. (...) Οι εισαγγελείς και οι δικαστές δεν ενεργούν εν ονόματι του νόμου ούτε ενδιαφέρονται να τιμωρήσουν τους ενόχους. Αντιθέτως. Οι εισαγγελείς και οι δικαστές εκτελούν πολιτικές εντολές, με μοναδικό σκοπό να δίνουν στο Κρεμλίνο καλές ειδήσεις. Μια επίσημη μηχανή παράγει “ειλικρινείς και αυθόρμητες” ομολογίες. Ομολογίες που παρέχουν τα σωστά στατιστικά στοιχεία για τη “μάχη κατά της τρομοκρατίας” στο βόρειο Καύκασο, όπου βρίσκεται η Τσετσενία».

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Ιμμάνουελ Καντ. 2008. Επιλογή από το έργο του. Μτφρ. Κώστας Ανδρουλιδάκης. Αθήνα: εκδ. στιγμή.
Γκριγκόριο Μάικλ. 2006. Η Διαθήκη του Καντ. Κριτική του Εγκληματικού Λόγου. Μτφρ.Ζαχαριάδου Μ. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
Μαρίνα Τσβετάγιεβα (2008) Γράμματα στον "Ελικώνα". Μτφρ.Δ.Κονδυλάκη. Αθήνα:Γαβριηλίδης.
W.G.Sebald (2009) Εκ του Φυσικού. Μτφρ. Γ.Καλιφατίδης. Αθήνα: ΄Αγρα
΄Αννα Αχμάτοβα (2007) Ρέκβιεμ. μτφρ. Δ.Τριανταφυλλίδης. Αθήνα: Αρμός

Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν έργα του Mark Jenkins και θα τα βρείτε στις ακόλουθες ιστοσελίδες:
http://www.xmarkjenkinsx.com/outside.html
και http://www.xmarkjenkinsx.com/outside.html

Τα ιστορικά στοιχεία για τη δράση της δασκάλας και της λαογράφου από το δικτυακό τόπο: